Zin in een tochtje in de Alpen over vijf cols (en twee kleinere bulten) met meer dan 3700 hoogtemeters (het bleken er uiteindelijk toch 400-500 minder te zijn) samengebald in circa 105 kilometer? Het motto: “be a pro for a day”!

Mijn jongensdroom was om professioneel wielrenner te worden: ik zou de eerste zijn die meer dan 50 km per uur kon rijden (aangezien Eddy daar toen in Mexico niet in geslaagd was) en ik zou zes keer de Tour winnen. Tendinitis (een ontsteking van een pees aan de knie) en toch wel wat gebrek aan talent staken er een stokje voor.

Dankzij CycloWorld mocht ik als VIP deelnemen! Ik heb niet verteld dat ik nog nooit meer dan 3.000 hoogtemeters op een dag gereden had. Wanneer was het de laatste keer dat je iets voor de eerste keer deed?

Op het menu: Pas de la Confession, Col de Sarenne, de laatste vijf kilometer van Alpe d’Huez, na een ommetje met een paar kleinere bulten alle 21 bochten van Alpe d’Huez en als dessert nog een aartsmoeilijke klim van meer dan 5 km naar start- en aankomstplaats Vaujany. In totaal meer dan 45 km klimmen. Waar begin je aan?

Uitdagingen heeft een mens nodig! Als voorbereiding heb ik mijn persoonlijk record hoogtemeters aangescherpt van 2.700 naar bijna 2.900. Na de Vogezen en de Dolomieten een aantal jaren geleden, gaan we nu naar de Alpen. Dat het afzien wordt bij de beesten, staat al vast. Maar ik wil prof zijn voor een dag.

Hopelijk gooit het vaccin dat ik binnenkort krijg geen roet in het eten, met allerhande bijwerkingen die mijn trainingsschema in de war sturen, hopelijk houdt mijn materiaal het uit (twee weken geleden reed ik drie dagen achter elkaar lek…), hopelijk blijft een uitbraak van de Indiase Covid19-variant weg. De weersvoorspellingen zijn onheilspellend: onweer op het uur van de geplande start. Ik ga met goede oude aluminium wielen rijden; remmen bij regen op carbon lijkt me geen goed idee.

Ik moet, ik zal, ik wil; ik moet, ik zal, ik wil; ik moet, ik zal, ik wil… Verstand op nul. Denken aan het zalig gevoel als je de deelnemersmedaille krijgt. Probeer die jonge gasten nu niet te volgen! Je bent er geen dertig meer! Blijf met je hartslag tussen de 160 en de 165, dan hou je het vol. Op de pedalen, terug vanuit de rug, op de pedalen, terug vanuit de rug! Neem geen risico’s in de afdalingen. Je wil heelhuids aankomen. Deelnemen is belangrijker dan winnen (schrap dat maar; dat is tegen mijn natuur…).

Overmoed? Oude zot? Of durf anders te zijn! Ga de uitdaging aan! Verken je grenzen!

De voorbereiding ter plekke

Mijn eerste inenting met Pfizer heeft geen bijwerkingen met zich meegebracht; mijn zoon gaat mee als chauffeur; de PCR testen zijn negatief; de fiets is nagekeken en afgesteld door mijn fietsenmaker; alles staat klaar; de conditie is ok: bij een wedstrijd over 60 km in Wallonië heb ik een eerste podiumplaats behaald (slechts acht deelnemers, maar ik had ook vijfde kunnen zijn…). Klaar voor een rit van een slordige 900 km naar Hotel La Douce Montagne. We vertrekken op donderdag zodat ik vrijdag de afdalingen kan verkennen, zaterdag op bed kan doorbrengen en zondag mijn grenzen ga verleggen.

De rit heen verloopt vlotter dan verwacht. Mijn zoon van 23 is een voorbeeldig chauffeur, wat niet altijd kan gezegd worden van de vader… Nog even tijd om ’s avonds de “Col de la Passion“ te verkennen. De eigenaar van het hotel kent Col de la Passion niet… Pas de la Confession wel. Zeg nu zelf: Col de la Passion spreekt toch veel meer tot de verbeelding. Heerlijk, even het klimmetje omhoog om zicht te krijgen op het water achter de stuwdam en rechts omhoog Pas de la Confession op. Dat lijkt me op papier zoiets als Ancienne Barrière in de buurt van Werbomont. We gaan dat varkentje even wassen. “Reality check!!” Mijn benen blokkeren, dat ding is tijdens de eerste kilometers erg steil, na vier van de twaalf kilometer keer ik om…

De volgend dag gaan we eerst naar de inschrijving. Heerlijk vriendelijke ontvangst in een familiale sfeer! Eindelijk nog eens onder de mensen.

Hotel la Douce Montagne is gelegen aan de voet van de klim naar Vaujany. Het is even slikken als we daar omhoog rijden. Dat gaat een zware dobber zijn na 100 kilometer! Plan van de dag is om heel de rit met de auto te verkennen, maar voor de afdalingen de fiets boven te halen. Col de Sarenne met een gemiddelde van 2,8% nemen we er dan wel even bij. Die 15% maximum zal wel niet zo erg zijn.

Boven op Alpe d’Huez even op de foto om het prachtige nieuwe CycloWorld truitje te showen: niets gepresteerd, toch geëerd (want met de auto omhoog gereden).

Foto: het nagelnieuwe truitje van Parentini zit als gegoten!

Lastige Sarenne

Zie daar, alles klaar om even Col de Sarenne op te rijden en de afdaling naar de “echte voet” van Alpe d’Huez te verkennen. Col de Sarenne valt best mee in het begin; het venijn zit echter in de staart. Een eindeloze weg omhoog met zeer hoge percentages en geen bescherming tegen de wind. Valt dat even tegen zeg of is het slechte gevoel nog altijd het gevolg van de autorit de dag ervoor?

Foto: geen oog voor het mooie landschap van Col de Sarenne als je boven wil geraken!

De afdaling is tijdens het eerste gedeelte ronduit gevaarlijk: slecht wegdek: een lappendeken van herstellingen; bochten met kiezelsteentjes; geen zicht op hoe scherp de bocht gaat zijn. Mijn handen doen na een tijdje pijn van het remmen. Het tweede deel is prima en daar kan je je tegen 60 laten gaan.

We zijn er: aan de voet van de 21 bochten! Zoals gezien op TV… De angst slaat toch even in de benen als je de steile stukken kilometer na kilometer op je af ziet komen: 13,6 km, 8,2% gemiddeld stijgingspercentage, 14% maximum. Er bestaat natuurlijk erger, maar met al een slordige 30 klimkilometers in de benen, is het een berg om met respect te benaderen.

De afdaling na Alpe d’Huez naar de voet van de laatste klim is redelijk. Als het niet regent, best te doen. Tussendoor ligt er nog een kleinere klim als welgekomen afwisseling.

Nu gaan we rusten, hopen dat het onweer wegblijft, de fiets nog een laatste keer nakijken, de kledij, de repen, gelletjes en dranken klaar leggen. Ik ben er klaar voor!