De UCI Gran Fondo World Series startte dit jaar met een nieuw evenement in Jordanië, bestaande uit een tijdrit en een tweedaagse wegrit. Twaalf jaar geleden was ik met mijn eega in Jordanië. Mijn betere wederhelft vergezelt me niet meer zo graag op mijn fietsavonturen. Ze is het beu om mijn 'asfalteczeem' te verzorgen, haar benaming van de talloze schaaf- en brandwonden die mijn uitschuivers op twee wielen me de afgelopen jaren hebben bezorgd. Naar Jordanië wilde ze echter nog wel eens mee op voorwaarde dat er ook wat tijd zonder fiets mee gepaard ging. Zo geschiedde!
De driedaagse bestaat uit een tijdrit (19 km met 170 hoogtemeters) en twee kortere bergritten van respectievelijk meer dan 70 en iets meer dan 80 km met telkens circa 1500 hoogtemeters. In principe lagen de kilometers omhoog in de eerste 30 km waarna het vooral bergaf ging. Een kleine honderd geïnteresseerden schreven zich in. Een beperkt deelnemersveld dus.
De dag voor de tijdrit was het tijd voor een verkenning van het parcours. Een landgenoot uit dezelfde leeftijdscategorie, Peter, vond dat ook en zo trokken we samen een onbekende wereld in: Garmin noch Strava hielpen; de gele wegwijzers waren nog niet aangebracht dus reden we verkeerd. We spraken wel af dat we samen op het podium wilden eindigen: met zes deelnemers bij de 60-64 jarigen moest dat lukken. Ik wees er Peter wel op dat er een zekere Wojtek uit Polen meereed die me verleden jaar in Cyprus op anderhalve minuut had gereden in de tijdrit.
Tijdens de mislukte verkenning bleek dat ik de ketting niet meer op het kleinere tandwiel van voor kon krijgen. De behulpzame mecanicien Ali deed alle moeite van de wereld, maar kreeg het euvel niet hersteld. Niet getreurd, ik had de 36 niet nodig. De grote plaat van voor volstond voor de tijdrit. Bij de opwarming 's morgens met het niet eerder geteste volle wiel, bleek dat ik slechts 5 van de 11 kroontjes van de cassette kon gebruiken. Dan maar zoals in de goede oude tijd: stoempen en trekken als het moet en zot draaien als het niet meer gaat. Het feit dat de ketting er ook twee maal afviel probeerde ik dan maar te negeren.
Peter en ik reden van onze verblijfplaats tijdig naar de start, circa 15 km min of meer naar beneden. Daar herinnerden we elkaar nog eens aan ons plan: samen op het podium. Aangezien ik de kwaliteiten van Wojtek verleden jaar had ondervonden en Peter me tijdens de verkenning bijna uit het wiel reed, prees ik mezelf op voorhand al heel gelukkig indien het derde schavotje er zou inzitten. De drie andere ingeschrevenen hielpen ons echter voortreffelijk: ze kwamen niet opdagen... Aangezien ze voor ons moesten vertrekken, was de boodschap recht blijven en aankomen.
Ik mocht na Peter en Wojtek het platform af. Er was telkens een minuut tussen ons. Met de boodschap recht blijven en aankomen tussen de oren, ging ik deftig maar niet overhaast van start. Met onmiddellijk vals plat voor de wielen, wil je jezelf niet opblazen als oude rakker. De benen voelden goed en de powermeter vertelde me dat ik goed bezig was. Het parcours loopt voor het grootste stuk rechtdoor met de Dode Zee rechts en (na de linksomkeer) links. Voor sightseeing was geen tijd. Zie ik die twee voor me uitrijden en kom ik dichter? Wojtek had Peter halfweg bij de lurven en ik had de indruk dat ik ongeveer op hetzelfde tempo aan het rijden was als mijn Poolse makker. Volgens mijn Garmin 40 per uur halfweg. Dat was toch al mooi uit mijn oude benen geschud. Vier weken geleden had ik terug een geval van asfalteczeem opgelopen. De gekneusde ribben hadden mijn voorbereiding serieus in de war gestuurd. Ik kon natuurlijk terugvallen op de deskundige aanpak van mijn coach Jonas die me een aangepast programma op de rollen liet afwerken.
Woensdag 2 augustus tot en met vrijdag 7 augustus 2023.
Verblijf in luxe appartementen en chalets nabij de finish. Volledig verzorgde reis met overnachtingen op basis van halfpension. Volgauto en ondersteuning met bikewash en sportmassage. Mogelijkheid tot deelname aan de Cyclosportive La Madeleine.
Nadat ik het halfweg punt voorbij was, merkte ik dat Peter weer wegreed van Wojtek. Had Wojtek een zwak moment? De terugweg is zeer lang vals plat waar je liever niet stilvalt. En dat deed ik niet. De kracht bleef in de benen en het feit dat mijn twee voorgangers niet kleiner maar groter werden, gaf extra energie. Op enkele km voor de finish volgt een bocht naar links. Ik heb Wojtek zo goed als ingehaald en Peter rijdt zeker geen twee minuten voor me uit. Ga ik hier winnen? Als ik de Poolse veelwinnaar voorbijvlieg, hoor ik geluiden die erop duiden dat zijn fiets niet meer in orde is. Blijkbaar rijdt hij al een tijdje op een leegloper en is de lucht er nu helemaal uit. Peter haal ik niet meer in, maar ik mag de overwinning op mijn naam schrijven. De vijf kroontjes volstonden en de ketting was niet afgevallen. Peter en ik samen op het podium zoals gewenst!
Bij een driedaagse kan je na de ontvangst van het mooie truitje en de medaille niet op je lauweren rusten. Al zeker niet als je met een 50*29 geen hellingen van 10 tot 20% omhoog kan fietsen. Mijn nieuwe vriend Ali had echter een leenfiets ter beschikking. Mijn wielen, remhoeven en pedalen erop en klaar was kees. Afspraak 's morgens om zes uur voor de overhandiging. Zes uur in Jordanië is vier uur in West-Europa! Al goed dat ik vroeg uit de veren kan. De fiets was een Scott. Aangezien ik verleden jaar tijdens de perstrip van CycloWorld in de Ronde van Spanje met een Scott de Angliru omhoog ben gereden, kon dit niet misgaan. Toch?
Al snel bleek dat met een 39*29 het niet zo vlot ging op stoken van 10%. Wojtek trapte duidelijk kleiner. Een beetje tot mijn eigen verbazing, kon ik mijn naaste belager na eerst gelost te zijn, terug bijbenen en achterlaten. Bij een wissel van de versnelling liep de ketting echter af. Uit ervaring weet ik: even terug naar groot schakelen en de ketting komt wel mee. Niet dus: de hele derailleur kwam mee en brak af.... Na 15 km was rit 2 ten einde. Wojtek wuifde eens en stoof verder naar de overwinning. Peter kwam even polshoogte nemen en ik moest hem aanmanen om verder te rijden, want de twee Ieren, die nu wel de start hadden genomen in onze leeftijdscategorie, konden hem van het podium houden en dan ook van de kwalificatie voor het WK in Schotland. Maar zo geschiedde niet. Peter werd tweede. Ik eindigde in de bezemwagen en mocht enkele uren aan sight seeing doen.
De vraag is dan of er de volgende dag nog een derde fiets zal zijn? Het gebied rond de Dode Zee zijn er geen fietswinkels. Ali wist het ook niet onmiddellijk, maar hij ging proberen. Ali zou me rond 8 of 9 uur 's avonds iets laten weten. Als je 's morgen om 5.30 eruit moet, dan kruip ik om 9 uur in bed. Een bericht over een fiets was er niet. Ik ging er echter van uit dat alles in orde zou komen en bereidde me minutieus voor: kleding klaarleggen, dagschema opschrijven, wegbeschrijving lezen en een sticker maken voor op de bovenbuis, energiedrank drinken, "loading" toepassen bij het avondeten...
's Morgens blijkt er een app binnen gekomen te zijn om 9.45 met de foto van een fiets die ik kan huren. Zie je wel! Ali reageert echter niet op mijn bericht of ik de fiets om zes uur kan afhalen. Een tijdje later toch een berichtje dat de fiets onderweg is uit Amman (een uur rijden met de auto). Ondertussen maak ik alles klaar alsof de fiets naast me staat, maar zonder de opwarming op het ding zelf.
Om 8.18 een bericht of ik zo snel mogelijk naar de start kan komen; het startschot is om 9.00. De banden moeten nog opgepompt worden, de Garminhouder is verkeerd ingesteld en moet aangepast worden, de zitpositie moet juist zijn en het zadeltasje mag natuurlijk niet ontbreken (ik heb dat ding nog nooit nodig gehad in een wedstrijd, maar allez....) Rond 8.45 kan ik testen, na een warme omhelzing van Ali. We did it! Wat kan kameraadschap heerlijk zijn. Nog drie spurtjes bergop om de benen warm te schudden. Een aantal verantwoordelijken bij de start weten ons te vertellen dat we voorbereid moeten zijn op regen en kou.... Dat was dan wat laat, maar met wat lange mouwen en teenwarmers op mijn schoenen zal het wel lukken.
Met de code CYCLOWORLD2023 krijg je 15% korting op je inschrijving.
Lees hier waarom je deze prachtige zesdaagse moet rijden.
Op basis van mijn voorbereiding weet ik dat de eerste klim van drie start na 7 km. Ogen op de rug van Wojtek tot ik op 2 km van de top zijn tempo niet meer kan volgen. Ik blijf hem echter in het vizier houden. De regen begint dan te vallen; op het wegdek ligt zand; het ziet er vervaarlijk glad uit; laveren tussen 'ik moet terug naar dat wiel van de Pool' en 'ik heb geen behoefte aan Jordaans asfalteczeem'.... Samen met enkele jongere gezellen, kan ik bij de aanvang van de tweede klim (een vrij steile bedoening van bijna 3 km) weer aansluiten, waarna ik onmiddellijk de rol weer moet lossen. Het groepje voor me rijdt echter niet verder weg; ik kan de afstand min of meer gelijk houden.
De afdaling brengt geen soelaas. De wind blaast fors in het gezicht en de afdaling wordt regelmatig onderbroken door scherpe stukken omhoog. De derde beklimming van circa 8 km start. De koude wordt voelbaar; de regen valt met bakken uit de lucht. Mijn schoenen staan vol water; mijn hoofd is kletsnat. Eten, drinken, eten, drinken... Mind over body: ik heb geen kou!! Twee 65-plussers sluiten bij me aan in de beklimming. Met ons drie rijden we vijf kilometer achter Wojtek aan, tot we bij hem geraken op circa 2 km van de top. Hij lijkt wat uitgeblust en ik krijg een boost. De kop op en rijden, makker! Als we aan de kletsnatte afdaling beginnen, zijn we nog met drie: de twee 65-plussers en ik. Dat wordt dan 50 km knallen naar de finish, zeker?
Mijn gezellen lijken niet veel zin te hebben om me te helpen. Ze hebben oog voor mekaar en ik rij tegen die andere kerel met een blauw rugnummer. Ik ruik een tweede overwinning, dus rij ik zo hard ik kan: dat is zo hard de gutsende regen en het oneven wegdek het toelaten. Mijn benen zijn rood van de kou; soms trilt mijn lichaam; ik beweeg regelmatig mijn handen om zeker te zijn dat ik nog kan remmen. Voor een van mijn gezellen gaat het blijkbaar te vlug; ik rij hem uit het wiel. De andere neemt nu toch eens een kopbeurt wanneer ik een gel leegpers. Als dank rij ik hem vervolgens uit het wiel. We zijn twee uur onderweg en plots voel ik de velg van het achterwiel. Lek! Het kan toch niet waar zijn! Hoe ga ik dat oplossen met mijn twee linkerhanden die ook nog eens ijskoud zijn? Wat was dat over dat zadeltasje?
Wij hebben een beperkt aantal startbewijzen met 50% korting. De reguliere prijs is €60, bij ons betaal je maar €30. Je koopt bij ons een code waarmee je gratis kunt inschrijven.
De code is te gebruiken voor alle afstanden.
Profiteer snel want OP=OP.
Twaalf minuten heb ik nodig gehad om het binnenbandje te wisselen. Het moeilijkste was om het schroefje los te draaien waarmee het ventiel op zijn plaats gehouden wordt. Voor mijn doen in die weersomstandigheden, lijkt me dat een persoonlijk record. Ondertussen rijdt Wojtek me voorbij. Hij gebaart naar zijn achterwiel. Later blijkt dat hij eerder ook lek gereden is. OK, het zal dan geen overwinning worden zeker, maar Peter heb ik nog niet gezien en van de Ieren ook geen spoor; dus een kwalificatie is nog mogelijk. Een gel binnenduwen, drinken en ijskoud terug de fiets op. Geen idee hoe ver het nog is.
Bibber en beef; ik heb geen kou; ik heb geen kou... Doordat we geleidelijk aan terug dalen naar onder de zeespiegel wordt het gelukkig enkele graden warmer. De benen blijven draaien. Dan komt een afdaling die zo steil naar beneden gaat en waar zoveel water door de bochten loopt, dat ik ze trager neem dan indien ik diezelfde 15% omhoog zou gereden hebben. Gelukkig is het stuk niet te lang en kan ik daarna terug doorduwen. Ik ben verbaasd dat de positie op de fiets goed voelt en dat mijn benen de nodige kracht blijven ontwikkelen. Een bordje met nog 5 km... nog eens plat liggen. Mannen met gele vlaggen geven de richting aan. Ik volg de richting, maar vind dat ze me de verkeerde weg uitsturen.... Ginds lijkt de aankomst te zijn. De wind blaast keihard in het gezicht; de regen is gestopt; het lichaam is zo goed als leeg. Maar voor het WK in Schotland krijg ik een toegangskaartje!
Na de meet staat mij vrouw klaar om me op te vangen even als de medewerkers van het medische dienst: deken over de schouders en naar de trailer die een beetje verder opstaat. Zelden heeft een warme douche zoveel deugd gedaan!
Ik maak me op voor de ceremonie; toch wel fier dat ik het einde gehaald heb en de kwalificatie voor het WK binnen is. Wojtek komt aan met zijn fiets met vol achterwiel. Ik probeer een flauw grapje: 'the time trial was two days ago!' Hij zegt dat hij twee keer lek gereden is: 'you passed me with 10 km to go!' Heb ik dan gewonnen? Ik ben nog een aantal deelnemers voorbijgereden, maar soms waren de zaken te wazig om nog op te nemen over wie of wat het was. Om het met de woorden van Erwin Vervecken te zeggen: 'Proficiat, Luc, de pitstops tellen ook!'
Twee overwinningen op drie dagen: enerzijds met wat geluk en in een deelnemersveld dat niet de meest getalendeerden aan de start zag; anderzijds hebben de afwezigen ongelijk, was ik ook sneller dan de beste bij de 55-plussers in de gewonnen wegrit en stond dit avontuur bol van mijn karakter: de volhouder wint! (En geen Jordaans asfalteczeem!)
Volledige uitslagen hier.
|
|
|
|
|
