22-05-2019 | Herman Nekkers

Tour de Kärnten update

De Tour de Kärnten is afgelopen zaterdag gestart en inmiddels zit tweederde van het aantal racedagen erop. Namens CycloWorld rijdt Pieter Houwen mee. Op Strava schrijft hij dagelijks een kort verslag en wij maken een bloemlezing. Ook speciale aandacht voor Johnny Hoogerland die we voorafgaand aan deze etappekoers nog hebben gesproken. Lees mee met de belevenissen van Pieter.


Zaterdag 18 mei etappe 1 - Lokalrunde

Wat een pech. Bij aankomst blijk ik niet te zijn ingeschreven in een startvak. De mail met de vraag in welk startvak ik hoor is nooit verstuurd. Kortom, ik start in het laatste vak D. Nou ja, in de neutralisatie worden de startvakken onderscheiden door motoren. Tijdens de neutralisatie wordt er ook harder dan 40 gereden, waardoor uit de eerste vakken al veel renners gelost worden. De motor voor het laatste (mijn) vak moet achter deze renners blijven dus de afstand tussen groep D en de rest wordt groter en groter. We zien de overige groepen niet meer en ik  vraag of ik naar de anderen mag sprinten. Het antwoord is luid en duidelijk: "Als je dat doet ben je gediskwalificeerd". Nadat de groepen A, B, C zijn afgeschoten mag ik alsnog wat eerder naar voren. Maar ik moet inmiddels wel 1500 meter dichtrijden alvorens bij de laatste renner van C te zijn. Volle bak dus, de inhaalrace begint.

De eerste twee hellingen rij ik van groep naar groep en los iedereen. Ik beland op het lange stuk vals plat in een groep die helemaal niet wil samenwerken. Mijn pogingen om een molentje op te zetten worden telkens vakkundig de nek omgedraaid door mensen die niet inpikken of gaten laten vallen. Als er weer wat helling in de weg komt ben ik maar weg gereden. Eenmaal bij een volgende groep aangekomen, waar ook niet samengewerkt wordt, zegt iemand opeens: "Wie wil er mee naar de volgende groep rijden?" "Ja ik!!" Het blijkt een Nederlander te zijn, sympathieke vent. Helaas halen we de groep niet voor de volgende klim, de Flattnitz. Mijn nieuwe beste vriend voor 10 minuten moet ook lossen. Jammer.

De Flattnitz is een beest van een klim, maar wordt gevolgd door een hele snelle, supergave afdaling. Volle bak naar beneden dus. Eenmaal weer beneden zit ik alleen. Het vet is van de soep, dus laat me inlopen door een volgend groepje. Dat blijkt een goede set, want die willen wel rijden. Met deze groep rijden we naar een volgende. De meet wordt geroken en het is Koers!! Volle bak door straatjes en steegjes. Over de kasseien en tussen de goed gevulde bloembakken. Gaaf, hier kwam ik voor. Dus eind goed al goed. Uiteindelijk nog tevreden over de tijd. Als de tijdrit morgen goed gaat mag ik gelukkig weer in vak A starten.

Zondag 19 mei etappe 2 - Einzelzeitfahren

Einzelzeitfahren. Man man man wat ben ik zenuwachtig. Gewoon overleven, niet te veel tijd verliezen en kracht overhouden voor de dagen die komen. Maar ik heb na gisteren toch de behoefte tijd terug te pakken. Maar hoe dan? Ik heb nog nooit in mijn leven een individuele tijdrit gereden. Eenmaal bij het inrijden klinkt niet anders dan gezoem van tijdritfietsen met dichte wielen en het suizen van puntmutsen. Alleen het materiaal is al indrukwekkend. Helaas is het minder goed voor mijn moraal. Ik moet het doen met een tijdritstuurtje. Het startblok voelt als een schavot. Piep, Piep, Pieeeep... Whoaaah volle bak!!! Ik kijk op m'n meterjes: 450 watt. Da's teveel, maar de adrenaline zegt dat ik er niets van voel. M'n eerste voorganger is al in zicht. Ik rij ernaartoe en ga er overheen. Zo da's 1 en de volgende al in het zicht. Dat gaat minder makkelijk, maar voor de eerste bocht ligt die ook achter me.

Maar dan hoor ik het: zoef zoef zoef. Een puntmuts met dicht wiel. Hij komt me hard voorbij, maar bij de eerste helling loop ik weer in. Een mooi richtpunt. Op deze manier heb ik de tijdrit uitgereden. Mijn voorganger in het zicht en nee, niet stayeren. Tijd 42:04 en 41,4 gemiddeld op de teller. Maatje Sem zelfs nog 24 seconden sneller. Uiteindelijk is het goed voor plek 95, een prima resultaat.

Maandag 20 mei etappe 3 - Dach der Tour

Het is weer koers! Ik mag starten in vak B. Aan de start nieuwe gezichten en ik heb er zin in. De neutralisatie is onrustig, maar dan gaan de kannonnen los. Volle bak. 380 watt is meer dan ik wil. Niet langer dan 5 minuten spreek ik met mezelf af. Na 5 minuten, ok nog 2 minuten snoozen dan. De helling slaat om naar een daling. Kom op, volhouden! Dalen tot de volgende groep. Daar is Sem, Yes, ik heb al een jasje uitgedaan, maar ben er. De volgende klim wil ik in Sem's wiel proberen te herstellen, maar dat valt vies tegen. Het gaat kop over kop naar de volgende groep om uiteindelijk terug te komen in het peloton. De volgende klim. Ik heb Sem weer gevonden en samen rijden we omhoog. Sem lost, maar net voor de top komt hij terug en rijdt naar voren. Slim van hem om aan de afdaling voorin zitten. Het is gruwelijk mistig, je ziet geen hand voor ogen. 

Man man man, wat gaat het hard naar beneden door die mist. Maar ja, aan de voet moet ik meezitten, dus bang zijn doe je thuis maar. Nee! Voor me wordt hard geremd. Ik knijp in m’n rem en mijn achterwiel breekt uit. Slippen, driften en ik zie een vangrail heel snel dichter bij komen. REMMEN LOS. LICHAAM AAN DE ANDERE KANT VAN M’N FRAME. WEER REMMEN. ACHTERWIEL BREEKT UIT NAAR DE ANDERE KANT. MIJN ZWAARTEPUNT ZIT LINKS. DE BOCHT GAAT NAAR LINKS. REMMEN LOS. De fiets rijdt weer en ik kan weer bochten maken. A la Fuglsang in LBL. Het was vast niet zo spectaculair, maar zo voelde het wel. Ik zong even een Fuglsangetje.

Pff, rust.. Ik ben m’n voorgangers kwijt en zet opnieuw de afdaling in. Ik probeer met angst in de benen terug te komen en raap wat renners op. Maar aan de voet zie ik een groot gat tot Sem’s oranje sokken.. De laatste kilometers probeer ik terug te komen, maar niemand werkt mee. Het gat wordt niet gedicht. Jammer, maar goed, aan de meet Ligt Sem nog een beetje bij te komen in het gras. We zijn er nog. Op naar morgen.

Dinsdag 21 mei etappe 4 - Bad Bleiberg

Zachtjes tikt de regen tegen het raam. Wel of geen regenjasje? Je kent het wel. Ik start weer in B. De neutralisatie is weer een zenuwachtig gedoe. Vandaag 95 kilometer met vier klimmen en finish bergop. Zonder moeite rij ik vooraan in het peloton. Met 35 tot 40 km/u wordt de eerste klim over geramd. Het is vooral vals plat. Het pelotonrijden is vechten voor je plek, duwen en schreeuwen. De handen op je achterste die je proberen je weg te duwen, zodat zij beter zitten. Op tv zie je dat niet.

De afdaling na de eerste klim versnelt het peloton tot 50, 55, 60 km/u. Het duwen en trekken wordt niet minder. De volgende klim is steiler. De Rus die eergisteren de tijdrit won, duwt me aan de kant. "Sorry", zegt hij. Ik kijk naar de wereldkampioenbandjes en nationaal kampioenschapsbandjes om zijn armen en benen. Op deze klim blijkt al eerder een groep van 5 man met o.a. Johnny Hoogerland te zijn weggereden. De tweede groep moet ik laten gaan, dit is voor mij de limiet. Op de top rijdt Sem naar voren en als een Nederlandse Nibali trekt hij alles op een lint. Man wat gaat het hard. Mijn achterwiel breekt weer uit in een bocht. Oef, ik zit nog op de fiets. Maar met de grootste moeite hou ik de groep bij. Klimmen gaat me beter af dan dalen.

De volgende klim rij ik weer vooraan en controleer de snelheid. Niet op kop komen, maar het wiel pakken zodra iemand wegrijdt. Naar beneden rijdt Sem de hele groep weer aan flarden en ik zak  langzaam naar achteren. Onderaan moet ik 200 meter dichtrijden met nog acht man in mijn wiel. Het zijn weer die lafbekken die ik vanmorgen in A zag starten. Ze maken elke poging tot draaien en samenwerken kapot. Als je vraagt over te nemen kijken ze je schaapachtig aan en schudden nee. Ik rij het gat zelf dicht. We rijden met 20 man op kop die goed samenwerken en een paar slepers er achteraan. De tweede groep rijdt voor ons, maar we achterhalen ze net niet voor de slotklim.

De finale begint met een steil geitenpad omhoog. En ja hoor, die slepers van daarnet rijden naar voren en knallen volle bak omhoog. Ik moet lossen, maar denk: ik kom terug zo en dan… Achter me lost Sem ook. Na het geitenpad volgt een brede weg, zo'n 8 procent omhoog. De rest van de groep rijdt voor me. De klim duurt nog lang genoeg om ernaartoe te rijden. Langzaam zie ik het gat met de groep voor me kleiner worden. Steeds meer renners lossen daaruit en ik raap ze een voor een op. Een renner haalt me in en samen rijden we terug naar de groep. Een kleine afdaling nog en ik pers er in de sprint alles uit. Derde van m’n groepje. Die slepers hebben me niet verslagen. Kapot kijk ik om me heen. Waar ben ik ergens? Een bergdorpje? Het lijkt op een skistation. Eenmaal op adem zie ik Sem finishen..

Johnny Hoogerland blijkt gewonnen te hebben. Ik feliciteer hem. "Dankjewel" en hij loopt weer door. Ik ben weer gestegen in het klassement. Dag 1 plek 117, dag 2 plek 114, gisteren 93 en vandaag 85. Wie weet wat morgen brengt. Wel mag ik in vak A starten!

Het algemeen klassement wordt aangevoerd door de Oostenrijkse favoriet Matthias Nothegger, winnaar van vorig jaar. Op 1 minuut gevolgd door de Duitser Christoph Mai. Hoogerland staat vijfde. Nog twee etappes te gaan, beide met een zware aankomst bergop. Het wordt nog spannend en we hopen dat Pieter nog een paar plaatsen weet te stijgen.

Foto's: Tour de Kärnten

Comments (0)

To comment, you need to log in. Log in or create your free account within 1 minute.


       

Did you know that CycloWorld also has an online shop

Check it out.

Discount on event tickets up to 50% and much more.

   

Related posts