Op 5 augustus rijden wij richting Le Châble – Bagnes (CH). Wij, dat zijn Dirk Beullens, Michiel Minnaert en Frank Minnaert. Dirk zal daar op 07-08 deelnemen aan de Ultrafondo The Everest (242 km – 8848 hm). Hij had als doel om te finishen, zonder een specifieke ranking te beogen. Nog geen twee maanden na een sleutelbeenbreuk was dat al meer dan voldoende als doelstelling. Michiel neemt deel aan de Marmotte Granfondo (133km – 4700 hm). Hij wil zo ver als mogelijk vooraan eindigen, en daarom zal ik hem bevoorraden.
Rond 22u komen we aan in ons appartementje. Eerste indruk: alles piekfijn in orde en dicht bij de startplaats. Eén minpunt: géén wifi….Na een slaapmutsje in het café (met wifi!) vlak bij ons verblijf kruipen we onder de lakens.
Foto: Michiel (L) & Dirk (R)
Vrijdagochtend gaan Dirk en Michiel losrijden onder een stralende zon. Ze verkennen de eerste klim, de Col du Lein. In de middag worden startnummers opgehaald. We zorgen er voor om dit rond 16 uur te doen omdat de organisatie dan een Bambino Fondo organiseert, een wedstrijdje voor kinderen. Een beetje supporteren voor Oscar, zoontje van vriend Kristof Houben, die hier met het hele gezin is en zaterdag ook meedoet aan de Marmotte Granfondo. Die Bambino Fondo, mooi initiatief, want plezierig voor groot en klein!
's Avonds wordt het bed vroeg opgezocht want Dirk moet er reeds uit om 3 uur ’s morgens, omdat de start van de Ultrafondo om 4 uur is…. Als ik om 4u30 opsta is Dirk al weg en ook al onderweg….raar gevoel. Rond kwart voor zes is het dan onze beurt om aan te zetten, Michiel naar de start en ikzelf vertrek met de auto naar het eerste afgesproken punt om bidons aan te geven, tijdens de klim van Mayens de Vernamiège (na ongeveer 58 km). Het is dan nog donker, het zal pas een kwartiertje later écht licht zijn. Dirk heeft dus 2 uur gewoon in het donker de eerste klim én afdaling(!) moeten nemen.... Hopelijk zonder kleerscheuren doorgekomen.
Dan is het wachten. Bij de doorkomst zit Michiel, samen met Kristof, in een kopgroepje van zes, met enkele honderden meters voorsprong op een grotere groep. Zij waren weg gereden in de afdaling van de eerste klim en hadden een minuutje voorsprong genomen. Nog veel te vroeg om door te gaan natuurlijk, dus nu de groep langzaam laten terugkomen. Nadat Michiel zijn bidon gekregen heeft zet ik koers naar volgend punt van bevoorrading, Hérémence. Na goed 10 minuten krijg ik plots een SMS, afzender Michiel. Ai, dat ziet er niet zo goed uit…: “Sta langs de kant, volledig geparkeerd, mijn benen voelen als lood. Je zal eventjes geduld moeten hebben voor ik er ben. Sorry.”
Voor mij valt dit nieuws nog mee. Als begeleider/vader zit je toch altijd in het achterhoofd met een eventuele valpartij en erge kwetsuren. Michiel zal wel balen, maar het had erger kunnen zijn. Ik besluit om onmiddellijk na de afdaling te stoppen en uit te kijken naar Michiel. Waar ik sta, maak ik de professionaliteit mee van de organisatie. Ik ben gestopt tussen een aantal werkzaamheden waar alternatief verkeer geregeld wordt via verkeerslichten. Tegen de tijd dat de deelnemers langs komen zijn de verkeerslichten uitgeschakeld en vervangen door personen met een bord die het verkeer regelen op basis van het doorkomen van deelnemers: prioriteit wordt gegeven aan de deelnemers.
Michiel komt er uiteindelijk aan. Hij had maandag zijn tweede vaccinatie gekregen en blijkbaar heeft hij nu last van een bijwerking. We besluiten niks meer te forceren en het lichaam zijn werk te laten doen. Michiel stapt in de auto en we rijden terug naar het appartement. We eten een stukje en Michiel gaat zijn bed op zoeken. Ondertussen zie ik op de Olympische Spelen het Belgisch team jumping een bronzen medaille pakken.
Na de rust beginnen we ons af te vragen waar Dirk ondertussen zou zitten….Het weer begint immers om te slaan: de wind gaat al hevig tekeer, de onweerswolken worden alsmaar donkerder. 's Morgens was er niks dat hier op wees (behalve de weersvoorspellingen), want er was stralende zon en het was zo’n 30°. Op dat moment hebben we al besloten om hem te gaan oppikken in Verbier, zodat hij die afdaling toch niet meer moet doen in de regen. We begeven ons naar het café in de buurt om via internet Dirk te kunnen volgen. Na de eerste klim zat hij in 80e positie, daarna is hij eventjes 40 plaatsen gezakt, maar we hebben de indruk dat hij terug stelselmatig aan het opschuiven is. Op Thyon 2000 is hij opnieuw in 80e positie!
Na de race vernemen we dat de terugval van Dirk te wijten was aan 2x een noodstop à la Dumoulin! Voor de rest had hij altijd een constant tempo aangehouden en in iedere bevoorrading de nodige energie opgedaan. Deze bevoorradingen waren trouwens tip top in orde: overal gels, bars, zoet en zout te vinden! Plots telefoon, van Dirk…aiai, wat is er aan de hand? De organisatie heeft besloten de wedstrijd te neutraliseren gezien de apocalyptische weersomstandigheden. Dirk is gestrand in Nendaz.
We haasten ons naar de auto, na eerst nog handdoeken en kledij mee gegrabbeld te hebben uit het appartement. Zodra we de bergen in rijden, krijgen we pas een indruk van de échte omstandigheden: het water stroomt in kleine riviertjes de helling af, de temperatuur zakt zienderogen, het zicht is beperkt….Boven op Nendaz zien we de gestrande deelnemers, totaal verkleumd, allemaal een aantal jaren ouder ogend dan ze in werkelijkheid zijn.
Ze zijn door de organisatie in een soort van serre verzameld.
Onderkoeling
Dirk heeft zich van zijn kleren ontdaan en staat ons in een dikke jas met een plastic zak erover, aangeboden door de organisatie, op te wachten. Hij heeft een warme bouillon gekregen en op de tafel ligt het vol proviand. Dirk is opgelucht en dankbaar dat hij ons ziet. Wij zijn blij hem zonder kwetsuren terug te zien! De miserie was begonnen op 1 km van de top van Thyon 2000. Toen gingen de hemelsluizen open en de afdaling in de gietende regen, met onweer en bliksem was levensgevaarlijk. Beneden gekomen had hij het ijskoud en wilde gaan schuilen, maar ja, toen kreeg hij het nog kouder en had hij besloten om de volgende klim (Nendaz) te gebruiken om wat te kunnen opwarmen. Het vervolg van het verhaal kennen we al. COVID-19 en extreme weersomstandigheden, het zijn de dagelijkse thema’s van het journaal.
In deze Tour des Stations zijn we er zélf een beetje met geconfronteerd, maar al bij al is dit peanuts in vergelijking met de mensen die écht ziek geworden zijn van COVID-19 (of erger…) en degenen die hun hele hebben en houden verloren zijn door de extreme weersomstandigheden. We zijn blij dat we heelhuids en behouden op zondag onze terugtocht naar België kunnen aanvatten! Op naar volgende sportieve uitdagingen.
|
|
|
|
|
