Links ondergetekende, rechts cyclotopper Kenny Nijssen.
Vandaag stond de kortste etappe van de TOUR Transalp op het programma, van Bormio naar Livigno. Slechts 46,7 kilometer waarin echter wel 1775 hoogtemeters moesten worden overwonnen. Wij waren benieuwd hoe de benen ervoor stonden na de loodzware etappe van gisteren over de Stelvio. Ik voelde me niet helemaal top maar het was gelukkig een stuk minder warm en het zonnetje scheen vrolijk dus we hadden er zin in. Het ging er wederom lekker relaxt aan toe bij de start waarbij we nog genoeg tijd hadden om even met de nummer 1 van het klassement, meervoudige Marmotte-winnaar Kenny Nijssen, een praatje te maken.
De eerste klim naar La Motte begon vrij snel na de start en was slechts 3 kilometer. Omdat we onze 6de plaats in het klassement op zijn minst wilden consolideren hadden we besloten om deze klim hard op te rijden om niet direct achterstand op onze concurrenten op te lopen. Het was dus meteen duwen geblazen voor Andries maar het resultaat was dat we bovenop in de goede groep zaten. Na een korte afdaling volgde gelijk de volgende klim naar Sasso di Prada. We voelden ons goed dus ook hier konden we goed bijblijven. Wij raken als team steeds beter op elkaar ingespeeld.
Passo Foscagno zou het klapstuk van vandaag worden. Op deze 14 kilometer lange klim was het zaak om de krachten goed te verdelen. Doordat het stijgingspercentage nooit boven de 9% komt kon ik hier een fijnere cadans draaien. Ik voelde meteen dat het goed zat. Even moesten we halverwege een gaatje laten vallen met de groep van concurrenten maar toen na 10 minuten bleek dat het gat niet echt groter werd besloten we terug te springen naar de groep. Na een poosje herstellen gingen we op kop van de groep rijden. Het Canadese team dat ons gister had ingehaald in het klassement kon niet volgen. Het gaf ons nog meer moraal en we gingen op jacht naar de groep voor ons waarin de 2 Belgische GF teams reden die respectievelijk 2 en 3 staan in het klassement.
Op de top van de Passo Foscagno had de groep met de 2 Belgische GF teams nog een kleine voorsprong. Met ware doodsverachting stortte we ons in de 4 kilometer lange afdaling om deze mannen in te halen om met ze mee te kunnen in de laatste korte klim van 2,5 kilometer van de Passo d'Eira. De snelheden in de afdaling liepen op tot 90 km/u! We sloten aan en konden mee klimmen. Als 4de team van de Grand Masters kwamen we over de finish. In het algemeen klassement van de Grand Masters staan we nog steeds 6de maar we hebben het gat tot de nr. 5 kunnen terug brengen tot minder dan 1 minuut. Ook hebben we wat tijd kunnen pakken op de nr. 4.
De verzorging aan de finish was weer erg goed voor elkaar.
Morgen wederom een lange etappe met daarin de beruchte Mortirolo. Als dat maar goed gaat...
Vandaag stond een lange etappe op het programma van 107 kilometer met daarin de gevreesde Mortirolo als laatste klim. Echter dat bleek niet de grootste tegenstander van vandaag. Gisteravond hadden we al meerdere malen de weersvoorspellingen voor vandaag bestudeerd en dat zag er niet goed uit.
Aan de start in Livigno zag het er al dreigend uit. De meeste renners verschenen met armstukken en regenjasjes aan de start. Wat een verschil met 2 dagen geleden toen de zon aan een strak blauwe hemel de temperaturen deed oplopen tot 35 graden op de flanken van de Stelvio... Gelukkig bleef het droog tijdens de start en de eerste 2 korte klimmen, Passo d'Eira en Passo Foscagno. Op de top van de Passo Foscagno deden we een korte stop om de regenjasjes aan te doen. En dat was zeker niet voor niks. In de 50 kilometerslange afdaling werden de hemelsluizen helemaal open gezet.
Totaal verkleumd bereikten wij de voet van de Mortirolo. De regen was intussen gestopt en de regenjasjes werden uitgedaan. Ik keek ernaar uit om weer te gaan klimmen ondanks dat ik wist dat dit een martelgang zou worden. Maar het vooruitzicht om weer lekker warm te worden door de inspanning gaf mij moed. De eerste paar kilometers begon ik lekker optimistisch maar toen de stijgingspercentages boven de 13% kwamen had ik spijt dat ik voor geen 34 had gemonteerd. Het tempo zakte onder de 8 km/u en de trapfrequentie onder de 50, niet de waarde waarbij ik het meeste vermogen kan leveren. Op deze berg is het ieder voor zich.
Bovenop de Mortirolo werden de regenjasjes weer aangedaan want het was toch weer begonnen met zachtjes regenen. Het was nog 25 kilometer naar de finish in Aprica, naar wat nu bleek de meest gevaarlijke kilometers van de dag. De eerste 15 kilometers was een smalle onoverzichtelijke weg over de rug van de berg. Hier en daar ook nog met modder en vuil wat verraderlijk was met de regen. Daarna volgde een 10 kilometer lange knotsgekke afdaling door een bos over verschrikkelijk slecht wegdek met kuilen, gaten en richels. CycloWorld-collega Luc kwam op deze gevaarlijke weg in de laatste 3 kilometer ten val met als resultaat een aantal flinke schaafwonden en een kapotte fiets. Andries en ik waren blij dat we heelhuids de finish bereikten.
Het resultaat van vandaag is een 7de plek in de categorie Grand Masters en in het algemeen klassement van de Grand Masters zijn wij één plaats opgeschoven van de 6de naar de 5de plaats. Kortom het blijft spannend en er kan nog van alles gebeuren.
|
|
|
|
|
