Zondag 19 september stond voor de meeste deelnemers aan het UCI WK Gran Fondo de wegrit als hoofddoel op het programma. Het programma bevatte echter vanaf donderdag elke dag een side-event. Zaterdagavond was er een klimtijdrit de Monte Bondone op voor iedereen die wel aanwezig is maar zich niet heeft gekwalificeerd voor het WK. Vrijdagavond was een onofficieel WK Landenteams Relay wedstrijd. En op donderdag was er al het WK individueel tijdrijden. Voor mij persoonlijk leuk om te rijden en de ervaring op te doen, maar ook niet meer dan een side-event op weg naar de GF op zondag. Dat dit een enorme inschattingsfout was bleek al snel.

Dik materiaal

Ik had me voor het tijdrijden gekwalificeerd op het evenement in Perpignan waar ik de nummer 2 met bijna 1,5 minuut achter me wist te houden. Die tijdrit was echter 10 kilometer bergop, gewoon op mijn normale koersfiets. Het tijdrit parcours nu ging over 20 kilometer aan echt biljartvlakke wegen door de vallei net buiten Trento. Voor de gelegenheid had ik mijn oude triatlonfiets afgestoft en meegenomen. Aangekomen bij de start bleek mijn fiets een beetje te vergelijken met een oude Porsche die het op moest nemen tegen de nieuwste F1-wagens. Duidelijk geen side-event voor de mannen wiens helm al meer kost en meer aerodynamisch voordeel oplevert dan mijn fiets. Ik heb mijn ogen uitgekeken naar al het materiaal. Helmen, snelpakken met insteek hoezen voor het rugnummer, de snelle wielen die er echt pas vlak voor de fietskeuring in gingen, rappe sokken die net te hoog waren opgetrokken. Bedenk maar met welk materiaal de professionele topploegen rijden, het was er. Schitterend om te zien! Maar wat ik als vrij realistisch doel had gesteld “geen laatste worden”, begon plots toch waarschijnlijk lastigere opgave te worden dan gedacht.

Niet door de keuring

Na een warming-up gedaan te hebben op een stuk speciaal daarvoor afgezette weg, ging ik keurig 20 minuten voor mijn starttijd naar de fietsmeting. Voor de opwarming hadden de meeste rijders overigens zelf hun trainers en rollers meegenomen, maar ook de organisatie stelde deze beschikbaar. Mijn fiets werd door 2 officials opgemeten en al snel bleken mijn ligsteunen 5 centimeter te lang. Voor iemand boven de 1.90 geen probleem, maar zo kwam ie niet door de keuring. Ik heb hem uitgelegd dat ik zeker geen wereldkampioen zou worden, maar als ik dat wel werd hij me alsnog mocht diskwalificeren. Daarmee ging de official gelukkig (lachend) akkoord, er nog even achteraan zeggend dat mijn fiets in totaal toch meer nadeel dan die paar centimeter extra voordeel zou opleveren gezien al het andere materiaal. Daarna werd wel nog even gecheckt op mechanische doping door met een iPad voor mijn fiets te wapperen. Toen toen was het wachten maar tot de definitieve start.

Off we go!

Eenmaal van het podium ging het rap de stad uit over het onderstaande parcours.

Lastig indelen

Het parcours loopt grotendeels over de wegen waar vorig jaar ook de TT voor de profs was. Na een kilometer of 4 zoefde de 30 seconde achter me gestarte Fransman (die ik in Perpignan bergop nog ruim had verslagen) me al voorbij. Na 4,05 kilometer ook de een minuut later gestarte deelnemer al. Ik had me toen al volledig opgeblazen. Zonder vermogensmeters om in te kunnen delen en vooral met de enorme stoot adrenaline van de start en de straffe wind tegen had ik mezelf op dat moment al volledig opgeblazen. Ik heb me nog wel 16 kilometer het snot en zwart voor de ogen gereden, maar werd nog een paar keer heel hard voorbij gereden. Aan de finish bleek mijn tijd gelukkig net goed genoeg om inderdaad “geen laatste” te worden: 41e van de 42.

Wereldkampioen ga ik nooit worden vrees ik. Maar ik ga dit onderdeel volgend jaar niet als een side-event benaderen en me er echt op richten. Wat een ervaring!