Gisteren trapten we af met deel 1 van de parcoursverkenning van Nederlands enige wegcyclo: L'Étape Rotterdam by Tour de France die plaats zal vinden op 16 juli dit jaar. Vandaag is het alweer tijd voor deel 2.

3. De wind

Volgens de organisatie moeten degenen die de officiële gele trui van de Tour de France willen winnen, de kunst van het rijden in waaiers beheersen. Ik denk dat dit – mits er voldoende wind staat natuurlijk – waar gaat zijn. Hoewel het nooit echt heel lang helemaal open is en de wind in volle kracht de renners zal komen, zijn er veel meer stroken waar de wind wel echt een factor kan worden.

De eerste is de al besproken dijk langs de IJssel. Dankzij het nieuwe asfalt en het feit dat het daar nog vroeg in de koers is zal het daar sowieso goed hard gaan. Maar als de wind dan ook nog eens goed staat zullen hier de eerste waaiers ontstaan. Ik denk echter dat het grootste waaier gevaar komt op het moment dat we van de dijk afdraaien. In Moordrecht maakt het parcours een haakse bocht en dat is het moment dat bij iedereen het persoonlijke waaier-alarm aan zou moeten gaan. Vanaf daar is het namelijk bijna 10 kilometer zo goed als letterlijk recht-toe-recht-aan naar Moerkapelle. Een oostenwind zoals ik die vandaag had zou dan waaier technisch uitstekend zijn, vol in de zij. Ook een goede zuidwester zou de truc moeten kunnen doen hier.

Of de wind verder echt een bepalend verloop gaat hebben durf ik te betwijfelen. Daarvoor zijn de stroken denk ik steeds net te kort één kant op. Het parcours zigzagt eigenlijk steeds na 2 of maximaal 3 kilometer door een haakse bocht naar een andere richting. Daarnaast is het nooit echt helemaal open. Vooral de kassen en bomen langs de kant van de weg vormen denk ik genoeg bescherming.

Waaiers of niet. De wind zal echt wel een rol spelen tijdens de rit. Het is open genoeg om er wel echt last van te hebben als je er met je neus vol in gaat zitten. Alleen rijden heeft dan oo k weinig zin is mijn verwachting. In de wielen je mee laten drijven en zeker tegen de wind in eerst het bordje van de ander leegeten zou mijn advies zijn. Heb je gelijk ook wat meer energie om van het echt wel schitterende Hollandse landschap te genieten.

4. De sprint

Op de Emmastraat in Monster heeft de organisatie een sprintsegment neergelegd. Degene met de snelste tijd over deze apart getimede strook van “enkele honderden meters” krijgt aan het einde van de dag de groene trui omgehangen. Ik had me hier heel eerlijk gezegd van alles bij voorgesteld, maar dat moet je dus niet doen. Het is echt gelijk aan de tussensprints tijdens een Touretappe. Op een ogenschijnlijk willekeurige plek in het parcours waar de weg “enkele honderden meters” breed genoeg is, is de streep voor de tussensprint gelegd. In dit geval dus na ongeveer 88 kilometer op de Emmastraat. Verder niks over te vertellen. Gewoon een vlakke willekeurige weg waar er net al 70 onder de wielen van verdwenen zijn en waar er nog een goede 40 van zullen komen. Ik tel dan inderdaad niet alles mee want op een kronkelig pad is het vragen om problemen.

Ik verwacht eerlijk gezegd dat de kopgroep niet heel geïnteresseerd gaat zijn in deze sprint. Zit je na 90 kilometer daar, dan zou ik zelf liever hoog in het algemeen klassement komen dan een extra pijl hier af te schieten. Al kan het natuurlijk ook gewoon zijn dat mijn eigen sprint niks voorstelt en daarom geen moeite zou doen. Lig je er echter al af dan is het misschien interessant om een groepje te zoeken met mensen die de sprint voor je willen aantrekken.

Toch zitten er nog twee interessante sprints in het parcours. De eerste is die bij de start. Zoals in het eerste deel al besproken verwacht ik vanaf kilometer 0 echt wel een beeld als koeien die na een lange winter op stal eindelijk weer de wei in mogen. Inclusief alle gekke fratsen die daarbij horen. Sprinten de Erasmusbrug op, sprinten na elke haakse bocht, sprinten de Willemsbrug op en sprinten na de 180 graden draai eraf. Daarna sprinten om in de juiste groep te komen of te blijven tot het moment dat het allemaal wat kalmeert.

De eindsprint is wat dat betreft veel minder spannend als iedereen gewoon zijn lijn houdt. Met nog 5 kilometer te gaan draait het parcours Spaanse Polder in, een industrieterrein aan het noorden van Rotterdam. Daar is nog een eerste flauw bruggetje waar je nog een poging kan doen een sprint te ontlopen. Met nog 4 kilometer te gaan is er de laatste – goed draaiende – haakse bocht naar rechts de laatste brug op. Hoewel een klimmer het niet eens vals-plat zou noemen is deze is net wat langer en net wat steiler en zou je hier zomaar met echt sterke benen nog een aanval in kunnen zetten. Boven zie je de finish 3 kilometer verder al liggen. Klein beetje dalen en dan loodrecht langs het vliegveld naar de meet. Windje mee en een beetje twijfel in de groep en je kan het redden. Windje tegen en je valt zeker weten genadeloos stil nog. Goed timen is dan een must, maar met een brede weg en een finish die je van ver kan zien gaat dat voor vele erg lastig zijn. Ben benieuwd wie uiteindelijk het geel aan mag trekken. Het zal zeker een hardrijder met een heel goed eindschot zijn.

5. De conclusie

Het eindoordeel van de verkenning is dat het echt een prachtig rondje is geworden. Ik kijk nu echt al uit naar de start over de Coolsingel. Hopen dat het iets weg gaat hebben van de start van de marathon. Ga je echt voor een uitslag zal het verder niet heel erg opvallen, maar de route gaat door prachtige natuur. Echt Hollands landschap langs de IJssel. Tussen de knotwilgen. Langs sloten, vaarten en plassen. Er zitten naar mijn mening weinig echt gevaarlijke punten in de route.

De vier plekken waar gestopt kan worden lijken goed gekozen en voldoende ruimte te bieden voor eenieder. Als je daar wilt stoppen natuurlijk, mijn plan is eindelijk mijn vriendin zo gek krijgen dat ze met een bidon langs de kant van de weg gaat staan.

Het is nog een beetje de vraag hoe afgesloten wegen echt afgesloten gaat zijn. Zeker in het begin gaat de route door een paar dorpskernen waar geparkeerde auto’s de weg wel heel smal maken. Hopelijk worden ook die gevraagd elders te parkeren, maar gezien de taferelen in Nederlandse profkoersen heb ik daar een hard hoofd in.

Het parcours zelf gaat uiteindelijk uitkomen op 125 kilometers echt koers en 8 kilometer neutraal naar het stadhuis. De gravelwegen die worden aangekondigd op de site van L’Etape is feitelijk maar één grindweg. De bruggen zijn schitterend, maar zitten vooral in de eerste 10 kilometer. En de 353 hoogtemeters zijn wel heel ambitieus geteld. De route op mijn Garmin geeft slechts 135 hoogtemeters aan en mijn verkenningsronde komt (na de correctie functie van Strava te hebben gebruikt) op 207 hoogtemeters (en dat is inclusief van mijn huis van en naar de route te hebben gefietst). Of klimmers daarmee gelijk kansloos zijn durf ik niet te zeggen, de wereldrecordhouder virtueel Everesting won immers ook de Münsterland giro die niet veel meer hoogtemeters heeft. Het zullen vooral de sterke hardrijders zijn die vooraan finishen.

Hoe het ook echt gaat zijn zaterdag 16 juli… ik kan niet wachten!