Mijn eerste WK was in Perth, aan de Australische westkust. Dit keer is het in Perth, Schotland. Voor de mediofondo in de categorie 60-64 jaar hebben zich 145 deelnemers aangemeld. Je kwalificeren voor het WK is al een hele opdracht; aan de start staan betekent dat je toch een beetje kan fietsen.
Foto: rechts in beeld, met lichtblauw shirt.
Het parcours gaat voortdurend op en neer over de iets meer dan 87 kilometer. Er zijn geen beklimmingen van enige betekenis: een kleine 800 hoogtemeters zijn gepland. Enkele dagen voor D-day had ik de volledige rit afgelegd en vond het redelijk selectief. De wind zou ook een grote rol kunnen spelen.
Onze categorie mag als eerste starten om 10 uur. Op mijn zeven jaar oude reservefiets met velgremmen en een haperende versnelling hoop ik een plaats bij de eerste 70 te kunnen bemachtigen. Enkele dagen voor de afreis naar Schotland bleek er een barst te zijn in het frame van mijn twee jaar oude modernere fiets (schijfremmen, keuze tussen 24 versnellingen…). Tel daar mijn 64 lentes bij op en een wat onzeker gevoel over de conditie, dan weet je dat het geen gemakkelijke opdracht wordt.
Het weer was aan onze zijde in die zin dat er geen regen voorspeld werd (en we daarvan ook gespaard bleven). De wind speelde evenmin een hoofdrol en het vrij grote peloton zorgde ervoor dat de groep redelijk gesloten bleef. ‘Steek je weg en je kan top 20 rijden’, had een vriend me aangeraden. Dat speelde heel de wedstrijd in mijn hoofd. De twee wedstrijdjes voorafgaande aan het WK in België hadden me geleerd dat meegaan in een aanval me duur te staan kwam. De haperende versnellingen zorgden al voor voldoende nodeloze inspanningen.
Af en toe was er een aanval en een versnelling in het peloton, maar echt weggeraken kon blijkbaar niemand. Geconcentreerd blijven, was de boodschap. Niet iedereen bleek gewend te zijn in een grote groep te rijden en zelfs bij deze oude garde zijn er onverlaten die graag onderdoor duiken in een bocht of even komen wringen aan de kant van de weg. Plotseling verliest een renner twee plaatsen voor me het evenwicht. Met dank aan mijn baanervaring kan ik hem ontwijken. Hij smakt hard tegen het ruwe asfalt. Blijkbaar is er op 20 km van het einde nog een omvangrijkere valpartij, waarvan ik niets gemerkt heb. Voor enkele favorieten is de koers daar over.
Foto: afzien aan de meet.
Op 10 kilometer van de finish komen de eerste tekenen van mogelijke krampen. Ik heb me echter strikt aan mijn drankschema gehouden. Hoe dichter we bij de eindmeet komen, hoe hectischer er gekoerst wordt. Iedereen wil vooraan zitten bij die wat ongemakkelijke bocht op 700 meter van het einde richting Scone Palace. Ik slaag erin om me bij de eerste 20 te plaatsen, totdat drie renners voor me in de kant van de weg belanden en ik de bocht vrij ongemakkelijk moet nemen. Maar ik ken de aankomst; ik heb die laatste 700 meter een keer of vijf verkend. Sprint inzetten en gaan! Nee dus… de krampen schieten onmiddellijk in het linker achterbeen. Ik kan nog wat verder ronddraaien totdat ik de benen helemaal moet stilhouden. De laatste 200 meter kan ik opnieuw voorzichtig doorrijden.
Ik eindig 15 seconden na de Noorse winnaar op de 40e plaats. Op voorhand had ik hiervoor getekend. Nu smaakt het wat zuur. Die top 20 was plotseling toch dicht bij!
Foto: Scone Palace.
We zijn weer een ervaring rijker. Het was een mooie dag. Mijn oude kar heeft stand gehouden en in tegenstelling tot enkele anderen ben ik heelhuids over de eindmeet gereden. Op een niet zo selectief parcours is het leuk om als middenmoter toch even de indruk te hebben dat je kan meedoen voor de knikkers. En aan het einde van zo’n wedstrijd zie je een hoop gelukkige oude mannen met lage vetgehaltes!
|
|
|
|
|
