Team KAPUTT. 

Negen man telt de delegatie die dit jaar als Team KAPUTT afreist naar Oostenrijk voor de Tour de Kärnten. Voor mij de derde start van deze schitterende zesdaagse in het fraaie Karinthië. Acht man begeleiden mij dus.

Brian de beul van Purmerend. Erkend polderstoemper die de tijdrit rijdt met een aparte tijdritfiets voorzien van een voorblad 55. Zo’n type. Regelt verder alles en zorgt ervoor dat er nog enige orde blijft bestaan.

Seppo de clown. Schaatser en skeeleraar die dit jaar een gruwelijke progressie heeft gemaakt in het fietsen. Voortdurende bron van grappen en grollen. Never a dull moment met Sepp in de buurt. Een van de favorieten voor onze eigen competitie.

Onno de veteraan. Dit jaar alweer voor de vierde keer deelnemer aan de TdK en als zodanig de meest ervaren man. Je zal Onno niet met een mond vol tanden zien staan. Als lullen pudding was, is hij Dr. Oetker. Pas enkele jaren op de fiets, maar inmiddels al opgeklommen van rode-lantaarnfavoriet tot stevige middenmoter.

Peter mellow yellow. Cool, relaxt, gaat zijn eigen gang. Een paar keer per dag komt hij even uit de hoek met een rake opmerking. Fiets al jaren, maar rijdt de eerste keer een dergelijke rit. Gaat voor zijn plezier fietsen en laat zich niet gek maken. Ja ja dat zullen we nog wel eens zien.

Robert gaat al jaren door het leven als Obey. Geen idee waarom. Tri-atleet. Rijdt uitstekend tijd op het vlakke, maar komt op elke ophaalbrug in de problemen. Niet bepaald gebouwd voor de Oostenrijkse bergen. Altijd in voor vrolijke fratsen.

Dennis de stille. Imponerend lijf, maar niet helemaal dat van een wielrenner. Luistert beter dan dat hij spreekt. Reed de vorige keer mee met een 39*25 wat niet eens een heel klein beetje te zwaar was. Dit jaar met een fatsoenlijke compact.

Wouter is het groentje van de groep. Net als Sepp schaatser en skeeleraar, en volledig onbekend in de fietswereld. Materiaal niet op orde, geen idee wat hem te wachten staat. Rustige vent die spreekt met zijn benen.

Alexander is de stuiterbal. Mister gemiddelde meet alle fietsprestaties af aan de gemiddelde snelheid. Kan soms enkele minuten stilzitten of zijn mond houden. Met de nadruk op soms. Verder net als Brian een hardrijder van het lage land. Maar zeker een begenadigd fietser. Kan wel eens de grote favoriet zijn binnen het team.

Met dat bijeengeraapte zooitje moet ik dan de komende zes dagen doorbrengen. We gaan het zien.

Etappe 1 - Eizelzeitfahren. 

Tja, daar sta ik dan met starnummer 265 te wachten op het startsein van de tijdrit. ‘Hermann Neckers aus die Niederlande’, kondigt de speaker in onvervalst Duits aan. De regie is strak, zoals ik gewend ben bij de TdK. De start om 15:11:30 is niet om 15:11:29 of 15:11:31. Mijn voorbereiding is niet veel soeps. Met de motivatie wil het niet zo dit jaar. Ik had zelfs een fietssabbatical aangekondigd, maar hield dat slechts twee weken vol. De goesting kwam weer wat terug met het betere weer, ik besloot definitief mee te doen aan de TdK en maakte zowaar nog wat pittige trainingsritjes. Maar ik merk dat ik de goede benen nog niet gezien heb dit jaar. Vermoeid, dat voel ik me wel deze maanden. Tour de Kärnten beschouw ik maar als een prima trainingskamp in een prachtige omgeving. Met hopelijk mooi weer en een toporganisatie. Mijn derde deelname wordt het, na 2015 en 2017.

Goed, ik sta bij de start en daar komt zowaar de clown aan als eerste van Team KAPUTT. ‘Net onder het uur!’, roept hij opgewonden. Ik maak een stiekeme buiging. Een prima prestatie, zijn stijgende vorm hiermee onderstrepend. Het groentje volgt niet lang daarna. Dat moet ook een mooie tijd zijn. Het wachten is nog even op de officiële uitslag. Ondertussen neem ik plaats op het schavot vanwaar de renners als echte profs worden weggeschoten. 5, 4, 3, 2, 1, Go! Daar ga ik dan, als een volleerd tijdrijder. Dit jaar exact nul minuten getraind op tijdrijden dus veel verwachtingen heb ik niet. Naast het feit dat ik sowieso al weinig talent heb voor deze discipline. Direct na de start glooit het 6% omhoog. Au, dat voelt niet best. Ik rij op en af over de weg richting Villach. Daar wacht het ene slechte stukje wegdek en rechtsaf gaat het. Het loopt stroef en aan het eind van de weg gaat het rechtsaf omhoog. Wat een peststuk is dit terwijl de eerste deelnemer mij voorbijraast. De wind staat pal tegen hier aan de overkant van het meer. Het is werken en het lijkt continu op te lopen. Tja, dat heb je altijd als het niet loopt. De hartslag wil niet wat ik wil. Nee, dit is niks, nada, niente. Halfweg geloof ik het wel, het gas gaat eraf. Geen moeite meer doen om er nog iets van te maken. Sparen voor de dagen die komen gaan.

Ik worstel me tegen de enige helling van betekenis, sla in Feldkirchen rechtsaf en vat het laatste stuk van de route aan. Wat doe ik hier, schiet er door me heen. Ok, zal ik toch nog even wat gas op de plank zetten?, denk ik bij mezelf. Toe maar, probeer er nog wat uit te halen. Het gaat even lekker, maar de laatste kilometers voel ik de behoefte wegvloeien om door te gaan. Dus ik krabbel nog tegen de laatste helling op en finish in 1:05:30. Vorig jaar was het 1:02, dus aanzienlijk minder. Plek 256 in het AK, 37 bij de 50+. Ergens onderaan.

Nee, dit was niks, als trainingsritje misschien toch wel aardig. Morgen gaat het echt beginnen met de eerste rit in lijn. Ik mag in het laatste blok starten. Normaal gesproken krabbel ik wel wat vooruit. De verwachtingen zijn niet hoog gespannen. We gaan het zien.

Uitslag. 

Opmerkelijke prestaties met name van de clown, mellw yellow en het groentje. De rest is iets minder tevreden of presteert volgens verwachting.

De beul          57:34

De clown          59:56

De stuiterbal          1:00:00

Mellow yellow          1:03:06

Het groentje         1:03:08

Obey          1:04:19

Ik zei de gek           1:05:30

De veteraan          1:07:51

De stille          1:09:17