Vandaag staat dus de Ironmanrunde op het programma. De eerste echte etappe, op papier niet de moeilijkste. Vanwege mijn niet al te beste resultaat in de tijdrit mag ik in blok C starten. Dit jaar is er zelfs sprake van een blok D, omdat het aantal deelnemers inmiddels de driehonderd ruim gepasseerd is. Maar goed, eerst opstaan, ontbijten en naar de start. Kamergenoot mellow yellow meldt dat hij buitengewoon beroerd geslapen heeft. Zijn maag lijkt niet te doen wat het beste is tijdens zo’n week. Maar iedereen lijkt er zin in te hebben. Het weer is bewolkt, maar droog. De temperatuur lijkt het beste te beschrijven als ochtendfris. Alles loopt voorspoedig en als om 8:15 de hele meute klaarstaat voor vertrek meldt groentje doodleuk nog even: ‘Ik denk dat ik moet poepen.’ Nou dat kan hij beter gelijk even doen, maar na wat gemopper besluit hij de discussie toch maar met: 'Ik hou het wel op.’ Ervaren fietsers weten dat dit een kansloze melding is. Maar goed we zijn 25 minuten voor de start al in het startvak en er is een toilet, zodat hij alsnog kan doen wat hij moet doen. De beul, de clown en stuiterbal starten in blok B, de rest van Team KAPUTT in C. Ook hier weer geklooi met groentje en zijn materiaal. Deze keer zijn het zijn schoenen die niet goed dicht te krijgen zijn. Ondertussen maak ik een praatje met Thomas, waarmee ik vorig jaar dagelijks in de groep heb gereden. Zo gaat dat, de deelnemers komen vaak terug en velen kennen elkaar van vorige edities.

Om 9:00 stipt klinkt het startschot en we zijn op weg. De neutralisatie is nerveus als altijd, maar het lijkt toch wat rustiger dan ik gewend ben. Op het moment dat de boel losgaat vliegt iedereen als een duivel weg. Het gaat direct omhoog en het doet pijn. Ik zie de clown en de beul. Kan ik erbij komen? Groentje knalt door en lijkt te kunnen aansluiten. Mij lukt het net niet en ik kom alleen te zitten. Ok, wachten op de volgende groep. Hé, daar is de groep al en Thomas is de eerste die ik zie. Dat is een goed teken, want die is van mijn niveau. Als ik daarbij kan blijven zit het wel goed. Het groepje is een man of tien groot schat ik en marcheert goed. De kilometers erop rapen we er nog wat op en ik herken meer bekende gezichten van vorig jaar. Hé, daar is zowaar Julia, die ken ik nog van de Riderman afgelopen jaar. We maken een kort praatje. Leuk, maar het gevolg is wel dat er vanaf nu een liedje in mijn hoofd zit. Iets met een tante, borsten en schouders. De eerste echte helling van de dag dient zich aan, een vreselijk steil ding die de Ironman-triatleten maar liefst twee keer voor de kiezen krijgen. De letters staan nog op de weg gekalkt. Tijd zat om ze te lezen, want het gaat hier serieus met double-digit-percentages omhoog. Bovenop lijkt de groep wat uit elkaar gespat, in de afdaling komt alles weer bijeen. Velen hebben we opgeraapt en waarschijnlijk zijn er van achteren ook wat mensen bijgekomen. Een man (M/V) of dertig zal de groep groot zijn.

We rijden voort. Ontsnappen is zinloos, want de groep die voor ons rijdt is in de verste verte niet te bekennen. Kansloos dus. Ik laat me terugzakken in het peloton en maak diverse praatjes met oude bekenden en newbies. Het tempo lijkt teruggezakt tot toeristentempo. Desondanks is en blijft het gemiddelde rond de 34-35, dat dan weer wel. De volgende helling blijkt een ellenlang stuk vals plat. Ik merk dat ik tot de beteren behoor, want ik maak het tempo hier. De rest volgt. Dat voelt in ieder geval goed aan, een boost voor het zelfvertrouwen. Boven gekomen dalen we weer af. Het is net een saaie Touretappe, er gebeurt eigenlijk niks. We naderen de finish in Villach en van vorig jaar weet ik dat er nog een heel naar hellinkje kan volgen. Met de nadruk op kan, want deze keer gaat het niet al te steil omhoog richting de skischans. De laatste stuiptrekking van het parcours is kort maar hevig, even een stukje van dik 15%. Maar een paar keer flink trappen en daar lonkt het finishdoek onderaan de skischans. In 3:00:21 ben ik binnen. Tevreden over het resultaat. Lekker gereden in ieder geval. De beul, de clown, groentje en stuiterbal staan er al. De veteraan, mellow yellow, Obey en de stille zijn nog in aantocht.

Het was me weer een mooie dag. Iedereen heeft zijn eigen verhalen die met de minuut sterker lijken te worden. Kortom, een doodnormaal fietsuitje. Het ritje heeft nog een staartje, want op de veteraan en de stille na heeft iedereen een waarschuwing aan zijn broek voor links rijden tijdens de neutralisatie. Overigens net als de meerderheid van het peloton. De consequente hand van de organisatie is zichtbaar. Morgen gaan we echt klimmen. Dan het de etappe ‘Das Dach der Tour’ met drie echte beklimmingen. Vorig jaar deed het vreselijk pijn, dit jaar is het dezelfde route.

Uitslag