Vandaag staat de lokalrunde op het program met finish in Buggl in Bach. Een soort verlengde versie van de Redoute of welke Ardense kuitenbijter dan ook. Gevreesd bij de ervaren TdK-rijders. Ook de paar honderd meter strade bianche is geen reden tot feestvieren. Bovendien zijn de weersvoorspellingen wat zorgwekkend. Begin van de middag regen. Tja, dat kan net zo goed eind van de ochtend zijn. Kortom, de kortetermijn toekomst ziet er niet helemaal onbezorgd uit. De veteraan meldt bij het ontbijt dat de klim naar Pisweg al voor de vierde maal op het programma staat. De naam heeft blijkbaar indruk gemaakt. Ik sta deze week in ieder geval voor het eerst op met het gevoel ‘oef, we moeten weer’. Het frisse ochtendritje naar de start gaat zoals gebruikelijk in een minuut of 19. Team KAPUTT tekent af en neemt, net als de overige deelnemers, plaats in de startvakken. De speaker roept om dat er vele buitenlandse deelnemers zijn, waaronder Herman Nekkers aus die Niederlande, die elke dag een verslag schrijft. Het is mijn moment of fame deze week.

Dan gaat het van start. De eerste helling is dezelfde als gisteren. Niet te steil, maar zoals gebruikelijk sprint de meute als een gek naar boven. O o, wat verteer ik dit soort krachtproeven toch slecht. Groentje en de clown zijn al snel uit beeld. Ik kom in een groepje terecht en heb het idee dat het een slagje minder is dan de dag ervoor. Goed, we doen het ermee. In het dal marcheert het redelijk. Er zitten ook renners bij die gisteren door het dal denderden en we geven wat aanwijzingen om de boel soepel te laten lopen. Uiteindelijk heeft iedereen het begrepen. Met dertig gaat het rechtsaf op weg naar Pisweg. Het breekt en ik moet de eersten laten gaan. Het is gewoon weer takkesteil. Ik kom boven en het is gelijk supersnel afdalen geblazen. Onderaan zit ik slechts met twee anderen en daarmee moeten we het dal door. We gaan kop over kop, maar na de bevoorrading komen we zowaar in een groepje van een man of tien te zitten. Het zijn over het algemeen niet de renners van de dag ervoor. Ik voel dat het ook niet zo marcheert als ik zou willen. Het is net 11:00 uur als de eerste spetjes zich melden. Hé, daar staat een renner met een lekke band. Krijg nou wat, dat is ploegmaat stuiterbal. Ik heb twee reservebandjes mee en kan er wel eentje missen. ‘Lang ventiel’, roept hij nog. Maar mijn reservebandjes hebben altijd een lang ventiel, zodat ik niet hoef na te denken als ik met andere wielen rij. Ik werp hem toe en heb mijn knechtenrol weer verricht deze dag.

Het parcours gaat nu licht op en af. Maar dan meldt zich de klim naar Hoch St. Paul. Wat een gruwel weer. Kilometers lang rond de 12%. Ik klamp aan bij een groepje en het lukt me bij te blijven. Wat een weggetje weer. Links en rechts slingert het zich omhoog. Ik zie af als een beest. Niemand kijkt vrolijk. De hoogtemeters nemen in duizelingwekkende vaart toe en Stuiterbal haalt me in vlak voor de top. Die heeft zijn goede banden en benen weer gevonden. De spetters zijn overgegaan in echte regen. Nu volgt nog een stukje strade bianche. Vorig jaar was het net een zandbak waar je slechts met kunst- en vliegwerk overeind kon blijven. Nu ligt het er een stuk vriendelijker bij. Het gaat omhoog, maar het is desondanks goed te doen.

Dan volgt een supersnelle achtbaan naar beneden. Het is helaas zo hard gaan regenen dat serieus afdalen niet meer mogelijk is. Ik trek bovenaan even mijn windstopper aan en begin aan de voorzichtige trip naar beneden. Het water komt werkelijk met bakken naar beneden en heeft de weg veranderd in een stromende beek. Het gaat nog redelijk hard, maar voorzichtigheid is geboden. Vingers warm houden om goed te kunnen remmen. In de verste verte komen de renners niet in de buurt van de snelheden die hier mogelijk zijn bij droog weer. Vanuit het dorp onderaan gaat het nog op en af richting de voet van de gevreesde klim naar Buggl in Bach. Ik kwak de derailleur op de 32 en rij in de nog steeds stromende regen naar boven. Misschien had ik beter een tandje zwaarder kunnen trappen. Veel had het niet uitgemaakt, het liep toch al niet zo. Ik worstel me naar boven en de regen hindert me niet. Mellow yellow komt tot mijn grote verrassing slechts 20 seconden achter mij over de finish. Die heb ik de hele dag niet gezien en ineens als een ghost rider is ie daar. Top gereden.

Boven in de skihut is het snel naar binnen gaan en de lekkere soep oppeuzelen. De beul heeft gewonnen, voor de clown. Groentje wordt derde en stuiterbal toch nog vierde. Die krijgt onderweg de volgende vraag van een Belg: ‘Jij rijdt hier dus voor het eerst, ben je toevallig groentje? Nee, ik ben stuiterbal.’ Ha ha ha, de verslagen van CycloWorld zijn zowaar ook buiten de landsgrenzen bekend. De veteraan heeft het rustig aan gedaan en Obey reed met een piano op zijn nek vandaag. De stille zit nog bij te komen van zijn mentale opdoffer, die dacht dat de slotklim nog maar 500 meter duurde toen er nog twee kilometer te gaan waren. De terugweg per fiets door de slagregen is wellicht nog de grootste lijdensweg. Morgen gaan we naar Bad Bleiberg, een dorp bovenaan een mooi lopende helling. De etappe lijkt in ieder geval minder gevreesd dan de afgelopen twee dagen. Bovendien hebben de weergoden vooralsnog hun medewerking toegezegd. Dat wordt dus hopelijk weer genieten.

Uitslag