De zesde dag, de laatste dag. Het slotstuk, de bergtijdrit, staat op het programma. Ik sta flink gebroken op. Ik begon al niet zo fit aan de TdK, gedurende de week werd dat niet beter en als klap op de vuurpijl moest ik gisteren tot het gaatje gaan tijdens mijn semi-solo-avontuur. De goesting is er wel af. Ik mag al aantreden om 8:27 uur op dit onderdeel waar ik in het verleden al zoveel moeite mee had. Het weer is enigszins druilerig. Of is het droog? Het hangt erom. Het team gaat per bus naar de start onder de skischans. Een plek die op dag twee al eens als finishplek fungeerde. Van daar start de 16,5 kilometer lange klim naar de Dobratsch over de Villacher Alpenstrasse.

Negen vermoeide mannen maken zich klaar. Ik wacht nog even op de start en vraag de veteraan hoe laat hij moet starten. ‘Ik start helemaal niet, want mijn achterderailleur is zojuist stuk gegaan.’ Dat is echt shit zeg. Zijn Canyon Aeroad is inderdaad compleet ontdaan van de derailleur. Het euvel is uiteraard niet meer te repareren op zo’n korte termijn en een reservefiets is ook niet voorhanden. Helaas, helaas een DNS voor de veteraan. Ik heb niks meer te winnen na gisteren. Normaal gesproken vind ik het wel leuk om te strijden voor een plek. Al is het plaats 25, dan wil ik plek 24 bereiken. Na gisteren ben ik zoveel plaatsen teruggevallen dat het me niet meer uitmaakt. Bovendien ben ik kaputt en vind het wel best zo. Finishen is het doel. Om 8:27 uur valt het startschot. Ik voel de benen en heb al gauw door dat het niet veel soeps is vandaag. Muziek op de oren helpt niet. Mellow yellow rijdt vandaag als een tijger en laat me staan. De handjes gaan op het stuur en ik besluit er verder weinig energie tegenaan te gooien. Lekker fietsen en aankomen. Iedereen rijdt in de wolken en het is prachtig. Onderweg rij ik Obey en de stille voorbij. Ze waren nog niet op de hoogte van het verhaal van de veteraan en schrikken ervan. Stuiterbal is de eerste die me voorbij komt. Hij valt daarna wat stil en ik rij naar hem toe. ‘Kom op, achter me aan’, zeg ik tegen hem. We zetten aan en niet veel later is hij weggekatapulteerd. Het is mijn enige inspanning van betekenis deze dag. De clown volgt wat later en uiteindelijk rijdt ook de beul me voorbij. Ondanks de toch best pittige percentages zo af en toe zakt de hartslag richting D1. Het is goed zo. De leider in het klassement, Mathias Nothegger, rijdt me voorbij met onwaarschijnlijke snelheid. Hij rijdt eigenlijk iedereen voorbij. De overige top-10 mannen doen er nauwelijks voor onder. Het is mooi om te zien. Vrij fris bereik ik de top na 1:24. De meesten hebben nog alles gegeven en zien er afgepeigerd uit. Dit was het. Stuiterbal wint vandaag bij ons voor de clown, de beul en mellow yellow. Groentje had een mindere dag en eindigt net iets voor mij. Obey en de stille sluiten de rij.

Het zit erop. Voldaan kijk ik terug op een mooie week. De organisatie was wederom grandioos. Het weer werkte ook mee, op een dag na. Mijn prestatie was in overeenstemming met de rest van het jaar, matig. Slechts in etappe 2 en 3 liep het naar wens. Maar het avontuur van etappe 5 is er eentje voor het bejaardentehuis. Mijn ploegmaten hebben gezorgd voor een onvergetelijke week. Iedereen kende zijn mindere en goede dagen. Goede benen, slechte benen, pech en kameraadschap. Lachen, gieren, brullen. Bier en serieuze sportdrankjes. Alles zat erin. Zoals gebruikelijk kent de Tour de Kärnten veel terugkomers. Leuke ontmoetingen had ik deze week met veel renners van verschillende pluimage. Voor de zoveelste keer ontmoette ik Tom, Roemer en Miranda, de enthousiaste renners van team Minigigs. Ook Sjoerd kwam ik weer eens in levende lijve tegen. Eens in de zoveel tijd hebben we een spontane meet and greet. Hij introduceerde me bij Bram de Vrind, de man die eerder dit jaar alle voorjaarsklassiekers binnen een week reed en daarover schreef in Fiets. Idioot? Dat mag ieder voor zich weten? Knap? Dat zeker. Thomas, Stefan, Harald en Hannes waren in 2017 ook van de partij en we kwamen elkaar afgelopen week weer tegen. Zo gaat dat hier, het evenement kent veel vaste klanten. Ik sprak Jaap die me vertelde dat hij de Tour du Mont Blanc gaat rijden. 330 kilometer en 8000 hoogtemeters. Alexandra, Silvio, Denis, ook weer nieuwe contacten. De organisatie is prima. Elke dag een strak geregelde neutralisatie. Geen autovrij parcours, maar wel verkeersregelaars op alle kruispunten. Niemand die hoeft te wachten. De wegen zijn prima, de klimmen kort en vooral steil. Het niveau is bijzonder hoog, maar ook divers. Elke fietser die zijn hobby enigszins serieus beoefent kan hier starten. Er zijn altijd wel mederenners waarmee je je kunt meten. Kortom, het was gewoon een weekje fietsfeest hier in Karinthië. 2019 weer? Dat is nog ver weg. Ik heb al drie keer meegedaan, maar vlak het ook niet uit. Wie weet?

Einduitslag TdK Team Kaputt