De Ötztaler Radmarathon is niet de enige grote cyclo die dit jaar voor de 40e keer georganiseerd wordt. Dat geldt ook voor La Marmotte. Komende zaterdag is dan eindelijk zo ver: editie 40 van de moeder aller cyclo's. Wat kun je verwachten? CycloWorld beschouwt voor.
In 1982 zag de Marmotte het levenslicht. Wil je een idee krijgen hoe de koers er in die tijd uitzag, bekijk dan dit nostalgische filmpje uit 1988 maar eens. Zware verzetten, loodzware fietsen, ruime wieleroutfits en uiteraard zonder helm. Het contrast met hoe het nu gaat kan haast niet groter zijn.
De wedstrijd werd het vaakst door een Fransman gewonnen, maar liefst 13x. Negen keer won een Nederlander en 6x kwam een Belg als eerste over de finish.
In al die jaren is het parcours een aantal keer veranderd. Vóór 2006 gingen de renners over de Croix de Fer, en daarna over de Glandon. In 2015 werd op het laatste moment besloten de vaste route te wijzigen. De reden was dat de Tunnel du Chambon (in de afdaling van de Col du Lautaret) deels was ingestort. De tunnel moest gesloten worden. Later zou een noodweg worden aangelegd, maar die was niet op tijd klaar. Het parcours van 2015 ging over de Glandon, om vervolgens de Lacets de Montvernier te beklimmen. De terugweg verliep via de Col du Mollard en de de oostkant van de Croix de Fèr. De lengte en het aantal hoogtemeters waren vrijwel gelijk aan het oorspronkelijke parcours: 170 km met 5100 hoogtemeters.
Aanvankelijk stond de editie van dit jaar gepland op 27 juni, maar de organisatie dat moest uitstellen i.v.m. corona. Komende zaterdag, op 4 september, is het dan zo ver. Er zullen ongeveer 3000 deelnemers aan de start staan. Leuk weetje is dat La Marmotte de enige cyclo van "de grote drie" (naast de Dolomieten Marathon en de Ötztaler Radmarathon) is die nooit afgelast werd als gevolg van de coronapandemie. Ook vorig jaar vond er 'gewoon' een Marmotte plaats, al werd ook die editie verplaatst naar begin september. Lees het verslag van onze lezer Marc Goossens maar eens na.
Lang was er onduidelijkheid over het parcours. De organisatie wilde deze jubileumeditie aanvankelijk over de Croix de Fer laten gaan, net als vroeger. Helaas wilde één van de gemeentes niet meewerken en ging het plan niet door. La Marmotte gaat dus 'gewoon' over de Glandon, net zoals de afgelopen jaren. Er is dit jaar overigens wel een kleine verandering, de finish zal namelijk bij de Parking des Bergers liggen en niet bij het Palais des Sports, dat verbouwd wordt. Maar aan de basis verandert dus niks: Glandon - Télégraphe - Galibier - Alpe d'Huez. Goed voor 174 km en 5000 hoogtemeters.
Ook nieuw is dat er dit jaar een ultrafondo georganiseerd wordt. Eigenlijk is dit geen fondo maar een toertocht, want er is geen tijdsmeting en klassement (maar wel een massastart). Maar dat maakt het niet minder bijzonder. De 200 deelnemers gaan twee keer over de Alpe d'Huez. De eerste keer rijdt men door naar de Col de Sarenne om daarna nogmaals de Alp te beklimmen. Een kopie van de finish van de 18e Touretappe van 2013. De cijfers? 235 km / 6500 hm.
Alle officiële routes (heden en verleden) vind je in onze collectie op Komoot.
De voorspellingen voor zaterdag zijn gelukkig sterk verbeterd de afgelopen 24 uur. Er wordt 24 graden voorspeld in het dal, met zon en wat wolken. Veel beter kan niet. Uiteraard is het goed mogelijk dat dit nog verslechtert. We houden het in de gaten.
Zoals gebruikelijk staat een aantal sterke wedstrijdrenners aan de start. We noemen er een aantal.
Bij de dames is Martha Maltha de grote favoriet. De Nederlandse won eerder dit seizoen al de Dolomieten Marathon. Ook Laurianne Placais (FRA) zou hoge ogen kunnen gooien. De Française, afkomstig uit de regio werd in 2018 nog 2e en reed destijds ook goed in de Marmotte Pyreneeën. Het is echter niet geheel zeker of ze start, aangezien ze recent moeder is geworden. Haar Strava doet echter vermoeden dat ze goed in vorm is. Afwachten dus. Ook zeker is dat een aantal favorieten niet aan de start zal staan. Ils van der Moeren, Eva Lindskog en Christina Rausch bijvoorbeeld. Ook Carla Mellema laat de Marmotte dit jaar aan haar voorbij gaan. Cycloworld-volger Linda Stuurman staat wél aan de start. Zij gaat, zoals altijd voor de winst, minimaal in haar eigen categorie.
Zoals altijd kunnen er weer zilveren of gouden diploma's behaald worden. Officieel staat er daarover nog niks op de website van Cycling Classics France, maar aangezien het parcours min of meer ongewijzigd is, lijkt het logisch dat de oude limieten blijven gelden.
Helaas is er geen livestream zoals bij de Ötztaler. De doorkomsttijden kun je wel volgen via de site van Cycling Classics France. Onze eigen Frank Minnaert zal ons tijdens de race op de hoogte houden van de situatie in koers.
Rest ons nog alle deelnemers heel veel succes en plezier te wensen. Bon voyage!