Het is herfst. Voor veel coureurs de tijd van het jaar waarin er wat rustiger aan wordt gedaan. Door de een wordt de tacx alweer in orde gemaakt, terwijl de ander de fiets lekker een poosje aan de haak laten hangen. En dan heb je nog een groep, waaronder ikzelf,  die het aandurft om in de winterperiode de hardloopschoenen aan te trekken. Nu is het voor jullie geen nieuws dat wielrennen een mooiere sport is dan hardlopen. Toch heb ik zelf gemerkt dat ook het lopen zo zijn voordelen heeft. Daarom breek ik een kleine lans voor de lopers. Neem het eens in overweging zou ik zeggen. 

Waarom is hardlopen een goed idee voor een wielrenner?

Lopen en fietsen gaan wel goed samen.

Hardlopen en wielrennen een slechte combinatie? Dat idee is al lang achterhaald. In een artikel in de Volkskrant legt Louis Delahaije¹, de inmiddels ex-trainer bij Jumbo, het uit. Allereerst gebruik je wel degelijk dezelfde spiergroepen, alleen is de coördinatie en belasting van de spieren anders. Ook gebruik je bij het hardlopen wat meer de achterkant van de spiergroepen, terwijl bij het fietsen de nadruk op de voorkant ligt. Door de combinatie train je de spiergroepen breder en is het juist complementair aan elkaar. Verder maak je met beide sporten zogenaamde mitochondriën aan. Dit zijn cellen die als verbrandingsoventjes werken en  die de broodnodige energie voor een fysieke inspanning produceren. En of je die nu met hardlopen of met fietsen aanmaakt, dat maakt je lichaam geen moer uit.

Een nieuwe prikkel

Zowel fysiek als mentaal kan het hardlopen je een nieuwe prikkel geven. Zoals hierboven al aangegeven is het qua training een goede aanvulling op het wielrennen, zeker in de winter waar je wat minder intensief fietst. Maar ook mentaal is het soms goed om eens wat anders te doen. In de herfst/winterperiode wemelt het van de ‘hardloop-cyclo’s’ in Nederland en zo kun je er een leuke doelstelling van maken om bijvoorbeeld een 10 kilometer te lopen of zelfs een ½ marathon. Ik weet immers dat jullie als cyclo-rijders een mooie uitdaging niet uit de weg gaan.

Minder trainingstijd

Waar je met een uurtje fietsen amper kunt spreken van een fatsoenlijke training geldt voor hardlopen dat dit juist een flinke inspanning is. Je kunt dan ook met minder tijd goede trainingen afwerken. En dat vinden ze thuis misschien ook wel een keertje fijn.

Je boekt snel vooruitgang

Hardlopen en wielrennen zijn duursporten. Als je een beetje aanleg hebt voor het fietsen, dan heb je dat meestal ook voor hardlopen. Als je spieren eenmaal gewend zijn aan het rennen zul je merken dat je razendsnel beter wordt. En dat motiveert! Zeker omdat na al die jaren fietsen daar de rek er wel zo’n beetje uit is. 

Een wedstrijdje lopen is best leuk

Net als bij een cyclo geeft een hardloopwedstrijd extra dynamiek. Het is zeer populair dus je hoeft niet bang te zijn als enige aan de start te staan. De andere deelnemers, wat extra spanning, supporters langs de kant, het wedstrijdelement (ongeacht je doelstelling), allemaal ingrediënten om jezelf te overtreffen. Waar 10 kilometer in je eentje nog best een eind is, vliegen deze voorbij als je aan zo’n evenement meedoet.

Rustig aan!

Het grootste gevaar voor een wielrenner die gaat hardlopen is dat hij te voortvarend begint. Hier heeft het hardlopen ook een slechte naam aan over gehouden met het oog op blessures. Het komt er op neer dat je qua uithoudingsvermogen makkelijk meteen een uur zou kunnen hardlopen. Je pezen en spieren zijn de stootbelasting van het hardlopen echter totaal niet gewend.

Je moet dan ook eerst enkele weken heel rustig opbouwen. En dat is lastig. Het betekent namelijk dat je bij je eerste rondjes al na een kwartier weer bij de voordeur staat. Dat is voor een beetje wielrenner natuurlijk geen training… Toch is het noodzakelijk om vervelende blessures te voorkomen. Zowel qua afstand als tempo. Als je door deze aanpassingsperiode heen bent wordt het leuk. Dan kun je de belasting opschroeven en ga je met sprongen vooruit. Uiteraard zijn fatsoenlijke hardloopschoenen essentieel in het voorkomen van blessures.

Jaanus Kuum

In het boek 'Uit Koers' van Frank Heinen staat een mooi verhaal over een wielrenner die ook aan hardlopen deed en dat laat zien hoe het niet moet. Jaanus Kuum (wie kent hem niet?), geboren achter het 'IJzeren Gordijn' in Estland, bulkt van het talent en wordt midden jaren '80 prof bij de Toshiba-ploeg van LeMond en Hinault. Hij traint zich suf, maar is vaak geblesseerd, moe en ziek. Hij vertrekt naar de Vlaamse ADR-ploeg en komt onder de hoede van José de Cauwer die een groot zwak voor hem heeft. Van dichtbij ziet de Cauwer de trainingsmethodes van Kuum. Het blijkt dat hij vaak enkele dagen voor belangrijke wedstrijden een kilometer of 30/40 gaat hardlopen! Of nog langer als hij zich goed voelt.. Het verleidde Eddy Merckx zelfs tot de uitspraak dat Kuum ooit de Tour zou kunnen winnen, mits hij goed begeleid zou worden. Begin jaren '90 eindigt zijn carrière door een auto-ongeluk. Zonder noemenswaardige overwinningen. 

Conclusie: als je rustig start, het verstandig aanpakt en het even volhoudt is hardlopen best een leuk tussendoortje in het winterseizoen.

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/hardlopen-en-wielrennen-een-verkeerde-combinatie-~b7c1534b/