Zaterdag 8 oktober 2022. Ik sta in Vicenza aan de start van het WK Gravel. De vrouwen Elite starten om 12.00 uur en wij, de qualifiers in de verschillende leeftijdscategorieën, twintig minuten later. In ons startvak is het ‘first come, first serve’ en omdat ik totaal niet weet wat ik verwachten kan vandaag, besluit ik dat vooraan staan in elk geval mentaal rust geeft. Een klein uur lang absorbeer ik de sfeer en de felle zon. Om mij heen staan met name Italianen, Amerikanen, Australiërs en een enkele Zweed en Filippijn. Plus de andere drie Nederlandse vrouwen die in hun leeftijdscategorieën strijden voor het wereldkampioenschap. In de aanwezige nationaliteiten is terug te zien waar de kwalificatiewedstrijden hebben plaatsgevonden.

Foto: geen spanning aan de start.

Voor mijzelf was dat drie weken eerder in Veenhuizen (Drenthe). Mijn eerste gravelrace in wat bijna mijn achtertuin is. Gewoon eens zien of ik racen op mijn gravelbike leuk vind, was mijn gedachte daarbij. En het wás leuk! Vooraf was ik niet bezig geweest met het WK, maar ik werd tweede en was daarmee gekwalificeerd. Ineens was ik bezig om in twee weken tijd vrije dagen, vervoer, verblijf, tenue, fietscheck en een licentie te organiseren.

Terug naar Vicenza. De organisatie heeft voor ons een route van 140 km met een kleine vijfhonderd hoogtemeters ontworpen. Die hoogtemeters zitten overwegend in twee pittige klimmetjes in de eerste vijftien kilometer. Zowel verhard als onverhard en met percentages tot 13%. De bijbehorende afdalingen zijn minstens zo pittig te noemen want de eerste loopt over een smal onverhard pad vol haarspeldbochtjes en de tweede over steil, bochtig en beroerd asfalt. Daarna volgen kilometerslange slingerende paden met een prachtige afwisseling van gravel, singletracks en bos. Met voldoende dikke stenen om blij te zijn met brede tubeless banden.

Foto: een mooi groepje. © Sportograf

Internationaal gezelschap

Zelf heb ik de pech om in de tweede afdaling in een bocht ingehaald te worden door een motor van de organisatie. Nou ben ik al geen held op deze afdaling, maar een lichte schrik door de, overigens nette, inhaalactie doet mijn snelheid geen goed. Voor me zie ik een groepje geformeerd worden en ik jaag minstens tien kilometer om erbij te komen. Het meest technische deel van de route zit er dan op en ik besluit om het eerste half uur geen kopbeurten te draaien en in te schatten hoe de vlag er bij de rest bijhangt. Dat lijkt wat wisselend te zijn. De Zweedse dame verzet veel werk op kop en de Filipijnse bewaakt haar staartpositie met verve. In deze groep rijden verder nog een Italiaanse, een Duitse en twee Australische vrouwen. Eén van de Australiërs rijdt in dezelfde categorie als ik.

We rijden al een tijdje samen als een seingever last minute aangeeft dat we niet een rotonde, maar het pad vlak ervoor op moeten. De Zweedse rijdt op kop en geeft een ruk aan haar stuur. Voor de Duitse in haar wiel is er geen ontkomen aan, ze klapt er vol op en crasht stevig. Als derde in de rij zie ik mezelf hier bovenop belanden. Maar remmen, sturen en uitklikken maken dat ik ‘slechts’ haar fiets vol ram en mezelf op mijn linkerbeen kan opvangen. Daarbij belandt mijn stuur hard in mijn standbeen, maar ik lig niet en kan door. De Duitse hebben we helaas niet meer teruggezien.

© Sportograf

Geen soigneur

Op de Filipijnse na draaien we lekker samen. Het parcours maakt ook dat dat goed kan. Het is overwegend gravel met soms een zandpad of singletrack en geregeld stukken asfalt. De overige vrouwen in de groep hebben helpers die bidons aangeven. Dat is toch wel een luxe die ik mis. Op enig moment zijn mijn bidons namelijk bijna leeg en ben ik heel even jaloers op de Italiaanse die van een landgenoot op een racefiets een fles water aangereikt krijgt. Het is buiten de officiële ‘feedzones’ en niet toegestaan dus ik accepteer mijn droge strot. De Zweedse is zo sportief dat ze mij een paar slokken uit haar bidon laat nemen. Bij de volgende waterpost stap ik af om mijn bidon te vullen. De organisatie deelt flesjes water uit. Met de dop er nog stijf op. Totaal onhandig sta ik met mijn bidon in mijn ene hand en de dop ervan in mijn andere dat flesje open te maken. En de volgende. Het lukt uiteindelijk en wederom kan ik op jacht naar de groep.

Foto: Pauline Ferrand-Prévot (FR), de latere winnares bij de elites. © Sportograf

Het tempo in de groep zou naar mijn smaak hoger mogen zijn. Eén van de andere vrouwen heeft echter van een helper gehoord dat het gat naar voren aanzienlijk is. Daardoor besluit ik dat solo verder rijden de kans op een chasse patate wel heel groot maakt en ik beter kan profiteren van de groep. En zo rijden we gezamenlijk finishplaats Cittadella binnen. Sukkel die ik ben, heb ik het laatste stuk voor de finish niet in mijn hoofd zitten. Enkele honderden meters voor de finish, vlak voor de stadsmuur, ga ik van kop af. Blijken we nog wat onderlangs de muur te gaan slingeren. De volgorde van de groep is daar bepaald en als voorlaatste draai ik de laatste honderd meter naar de finish op. Kansloos voor een eindsprint zet ik nog wel aan. Met in mijn achterhoofd het idee dat het grootste deel van mijn concurrenten al gefinisht is. Een seconde achter de Australische kom ik over de meet.

Foto: een internationaal gezelschap. © Sportograf

Enkele minuten later stuurt mijn moeder mij een appje dat ik zesde ben geworden. Tien minuten achter de nummer drie: Judith van Maanen. Top dat zij het podium heeft gehaald! Ik weet dat een versnelling mij geen podiumplek bezorgd zou hebben, maar het gat had zeker kleiner kunnen zijn geweest. En een note to self voor een volgende race: als je niet weet waar je concurrentie rijdt, doe dan net alsof je voorop rijdt. Los daarvan was het een geweldige ervaring om het eerste WK Gravel te mogen rijden. Nooit durven dromen om ooit in mijn leven aan een WK in wat dan ook mee doen. Iets om lang van na te genieten!

Resultaten Nederlandse dames:

Elite: Riejanne Markus 10e, Puck Moonen 24e
40-44: Jannitta van den Brink-Spigt 1ste, Frederieke Rutten 6e
50-54: Judith van Maanen 3e, Eveline van der Hek 6e

Resultaten Belgische dames:

35-39: Isabelle Beckers, 3e
45-49: Sue Somers, 11e

Volledige uitslagen hier.